Η αναζήτηση της Extraterrestrial Intelligence (SETI) είναι εδώ και πολύ καιρό καλυμμένη από αβεβαιότητα, δεδομένου ότι η Γη είναι το μοναδικό παράδειγμα νοήμονος ζωής. Παρά τις δεκαετίες περισυλλογής και μελέτης, το καίριο ερώτημα του Φέρμι, “Πού είναι όλοι;” παραμένει αναπάντητο.
Παρ’ όλα αυτά, αυτή η αβεβαιότητα παρέχει άφθονο χώρο για εικασίες σχετικά με πιθανές τοποθεσίες, δραστηριότητες και τεχνοϋπογραφές που περιμένουν την ανακάλυψη. Μια ενδιαφέρουσα υπόθεση είναι η θεωρία της διήθησης (Percolation Theory), η οποία υποδηλώνει ότι η ανάπτυξη των πολιτισμών περιορίζεται από τη φυσική και τους πλανητικούς πόρους.
Σε μια πρόσφατη μελέτη ερευνητών από το Πανεπιστήμιο των Φιλιππίνων Los Banos, διερευνήθηκαν διάφορα κοσμικά σενάρια, συμπεριλαμβανομένων στατικών, κυριαρχούμενων από την ύλη και κυριαρχούμενων από τη σκοτεινή ενέργεια συμπάντων. Παραδόξως, ανεξάρτητα από το κοσμικό πλαίσιο, η νοήμων ζωή φαίνεται να έχει ένα πεπερασμένο παράθυρο για να κατοικήσει το σύμπαν, ακολουθώντας μια εκθετική τάση.
Η μελέτη εμβάθυνε στη θεωρία της διήθησης μέσω του φακού μιας λογιστικής συνάρτησης ανάπτυξης, εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτισμοί επεκτείνονται όσον αφορά τους διαθέσιμους πόρους. Προηγούμενες μελέτες, κυρίως από τον Carl Sagan και τον William I. Newman, είχαν προτείνει ότι η διαστρική εξερεύνηση γίνεται μέσω διάχυσης και όχι μέσω ομοιόμορφης επέκτασης. Ο Geoffrey A. Landis και άλλοι υποστήριξαν επίσης ότι οι νόμοι της φυσικής επιβάλλουν περιορισμούς στη διαστρική ανάπτυξη, οδηγώντας σε μη γραμμικά πρότυπα εγκατάστασης.
Φυσικοί απέδειξαν ότι το ταξίδι στον χρόνο είναι αδύνατο
Η πρόσφατη έρευνα επέκτεινε αυτή την ιδέα σε δυναμικά σύμπαντα, αποδεικνύοντας ότι η συμπεριφορά των οικισμών ευθυγραμμίζεται με τη Λογιστική Συνάρτηση Ανάπτυξης, ακόμη και σε διαστελλόμενους χώρους. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι στα σύμπαντα που κυριαρχεί η σκοτεινή ενέργεια, υπάρχει ένα όριο όπου οι μακρινοί πλανήτες απομακρύνονται ταχύτερα από το φως, καθιστώντας τους απρόσιτους, αμφισβητώντας την ιδέα της απεριόριστης διαστολής.
Η μελέτη αποκάλυψε ένα μοτίβο εγκατάστασης τριών φάσεων: αργή αρχή, ακολουθούμενη από ταχεία επέκταση, που καταλήγει σε μια σταδιακή επιβράδυνση, καθώς οι προσβάσιμοι πλανήτες μειώνονται. Επί του παρόντος, ο γαλαξίας μας μπορεί να βρίσκεται στην αρχική αργή φάση του εποικισμού, πιθανώς λόγω των τεράστιων αποστάσεων μεταξύ των κατοικήσιμων πλανητών. Ωστόσο, καθώς αυξάνεται ο αριθμός των ενεργών πολιτισμών, μπορεί να εισέλθουμε σε μια φάση ταχείας επέκτασης, που θα σημάνει την πιθανή επαφή με εξωγήινα όντα.
Η έρευνα αυτή όχι μόνο ρίχνει φως στο ερώτημα του Φέρμι, αλλά και αναρωτιέται για το διαστρικό μέλλον της ανθρωπότητας. Ενώ η προσέγγιση μακρινών πλανητών παρουσιάζει προκλήσεις, ένα συγκεκριμένο τμήμα του σύμπαντος παραμένει προσιτό, αν και συρρικνώνεται με την πάροδο του χρόνου. Η μελέτη υποδηλώνει ότι αν ο ρυθμός διαστολής του σύμπαντος ευθυγραμμιστεί με ένα σύμπαν στο οποίο κυριαρχεί η ύλη, θα μπορούσε να υπάρξει απεριόριστη δυνατότητα αποικισμού.
Στην ουσία, η απάντηση στο ερώτημα του Φέρμι μπορεί να βρίσκεται στα πρώτα στάδια ενός αργού κοσμικού κύματος αποικισμού. Καθώς η προσβάσιμη κοσμική σφαίρα μας επεκτείνεται, η πιθανότητα να συναντήσουμε άλλους πολιτισμούς αυξάνεται. Παρά τους περιορισμούς που θέτει η Σκοτεινή Ενέργεια, ένας επαρκώς μεγάλος κοσμικός όγκος θα μπορούσε να διευκολύνει τη συνεχή μας ανάπτυξη και να μας διασφαλίσει από κατακλυσμικά γεγονότα.
Ίσως, το σύμπαν να μην ακολουθούσε συνεχή διαστολή, επιτρέποντας συνεχείς διαστρικές αλληλεπιδράσεις και συνύπαρξη πολιτισμών – μια προοπτική συναρπαστική και γεμάτη δυνατότητες.
