Όπως γνωρίζουμε το μαγνητικό πεδίο του ήλιου είναι αυτό που δημιουργεί τις ηλιακές εκρήξεις και τις εκτοξεύσεις φορτισμένων σωματιδίων που προκαλούν γεωμαγνητικές καταιγίδες που φθάνουν και στη Γη, με άκρως εντυπωσιακά φαινόμενα όπως το σέλας. Οι επιστήμονες πλέον προτείνουν μια εναλλακτική θεωρία και πιστεύουν ότι εντόπισαν την πραγματική πηγή των γεωμαγνητικών καταιγίδων.
Από τότε που ανακαλύφθηκε το μαγνητικό πεδίο του ήλιου το 1908, οι επιστήμονες προσπαθούν να κατανοήσουν από που δημιουργείται, μια περιοχή γνωστή ως dynamo.
Μια νέα έρευνα, από τον μαθηματικό Geoffrey Vasil του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, ανακάλυψε ότι ο ηλιακός δυναμός όπως ονομάζεται δεν βρίσκεται βαθιά μέσα στον ήλιο όπως πιστευόταν προηγουμένως αλλά κοντά στην επιφάνεια σε βάθος μόλις 32.000 χιλιομέτρων.
Gliese-12b: Μόλις ανακαλύφθηκε κατοικήσιμος πλανήτης σε τρομερά κοντινή συμπαντική απόσταση
Και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς οι κύκλοι δραστηριότητας του ηλίου διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο μαγνητικό πεδίο, και γνωρίζοντας που βρίσκεται το dynamo θα μάθουμε τι προκαλεί τους ηλιακούς κύκλους. Η μαγνητική δραστηριότητα του Ήλιου συνδέεται με τη δραστηριότητα των ηλιακών κηλίδων, των εκλάμψεων και των στεμματικών εκτοξεύσεων μάζας.
Η δραστηριότητα αυτή αυξάνεται και μειώνεται σε κύκλους περίπου 11 ετών. Στο ηλιακό μέγιστο, όταν ο Ήλιος είναι πιο ενεργός, με ηλιακές κηλίδες και εκλάμψεις, οι μαγνητικοί πόλοι του αντιστρέφουν την πολικότητά τους. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι με τους οποίους αλλάζει η συμπεριφορά του Ήλιου.
Ένας από αυτούς είναι οι στρεπτικές ταλαντώσεις. Επειδή ο Ήλιος δεν είναι στερεός, αλλά ρευστός, δεν περιστρέφεται συνολικά με τον ίδιο ρυθμό. Οι στρεπτικές ταλαντώσεις είναι υπόγειες αλλαγές στην περιστροφή του Ήλιου σε ορισμένα γεωγραφικά πλάτη και συσχετίζονται στενά με τον κύκλο των ηλιακών κηλίδων.
O Vasil και οι συνάδελφοί του διεξήγαγαν μαθηματικές προσομοιώσεις ακουστικών κυμάτων εντός του ήλιου και ανακάλυψαν ότι η συμπεριφορά τους ταιριάζει με ένα dynamo που βρίσκεται όχι πολύ μακριά από την επιφάνεια. Αυτό το μοντέλο όχι μόνο δημιουργεί έναν ήλιο που συμπεριφέρεται όπως ο δικό μας αλλά και έχει στρεπτικές ταλαντώσεις και δραστηριότητα ηλιακών κηλίδων που συνδέονται στενά μεταξύ τους.
Η πλήρης έρευνα είναι δημοσιευμένη στο περιοδικό Nature.
