Ο μικρός θύλακας του Γαλαξία μας στο Ηλιακό Σύστημα είναι ακριβώς αυτό. Το αστέρι μας βρίσκεται σε ένα ασυνήθιστα θερμό, χαμηλής πυκνότητας διαμέρισμα στις παρυφές του γαλαξία, γνωστό ως Local Hot Bubble (LHB) με τους επιστήμονες να προσπαθούν να κατανοήσουν τι υπάρχει στη περιοχή αυτή.
Τώρα μια ομάδα αστρονόμων χαρτογράφησε τη φυσαλίδα, αποκαλύπτοντας όχι μόνο μια παράξενη ασυμμετρία στο σχήμα και την διαβάθμιση της θερμοκρασίας του θύλακα, αλλά και την παρουσία μιας μυστηριώδους σήραγγας που δείχνει προς τον αστερισμό του Κενταύρου.
Τα νέα δεδομένα σχετικά με το σχήμα και τη θερμότητα της φυσαλίδας υποστηρίζουν μια προηγούμενη ερμηνεία ότι η LHB ανασύρθηκε από εκρήξεις σουπερνόβα που επέκτειναν και θέρμαναν τη δομή, ενώ η σήραγγα υποδηλώνει ότι μπορεί να συνδέεται με μια άλλη φυσαλίδα χαμηλής πυκνότητας σε κοντινή απόσταση.
Η LHB χαρακτηρίζεται από τη θερμοκρασία της. Είναι μια περιοχή που θεωρείται ότι έχει διάμετρο τουλάχιστον 1.000 έτη φωτός και κυμαίνεται σε θερμοκρασία περίπου ενός εκατομμυρίου Κέλβιν. Επειδή τα άτομα είναι διασκορπισμένα τόσο λεπτά, αυτή η υψηλή θερμοκρασία δεν έχει σημαντική θερμαντική επίδραση στην ύλη στο εσωτερικό της, κάτι που μάλλον είναι καλό για εμάς. Εκπέμπει όμως μια λάμψη στις ακτίνες Χ, με την οποία οι αστρονόμοι την αναγνώρισαν, πριν από χρόνια.
Όπως σημειώνουν όμως οι επιστήμονες, ο χαρακτηρισμός και η γνώση των ιδιοτήτων ενός σώματος είναι πιο εύκολος όταν βρίσκεται μέσα σε αυτό. Φαντάσου ένα ψάρι να προσπαθεί να περιγράψει το σχήμα του ενυδρείου του χωρίς να μετακινείται από το κέντρο του. Είναι δύσκολο, αλλά με τα σωστά εργαλεία μπορεί να γίνει.
Κάπως έτσι λοιπόν το eROSITA, το Max Planck Institute of Extraterrestrial Physics powerful space-based X-ray τηλεσκόπιο ανέλαβε δουλειά για να προσπαθήσει να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες αυτό. Γνωρίζουμε, χάρη σε προηγούμενες ερευνητικές προσπάθειες, ότι το LHB ήταν πιθανότατα το προϊόν εκρήξεων υπερκαινοφανών αστέρων πριν από περίπου 14,4 εκατομμύρια χρόνια. Η θέση του Ηλιακού Συστήματος στο κέντρο της φυσαλίδας είναι απλώς μια κοσμική σύμπτωση. Αλλά το σχήμα της LHB παρέμεινε ελάχιστα καθορισμένο.
Ένα μεγάλο πλεονέκτημα του τηλεσκοπίου eROSITA είναι η θέση του. Τα απομεινάρια της ατμόσφαιρας του πλανήτη μας φτάνουν σε μεγάλη απόσταση στο διάστημα, με ένα μεγάλο φωτοστέφανο υδρογόνου, γνωστό ως γεωκορώνα, να εκτείνεται μέχρι και 100 γήινες ακτίνες, δηλαδή πάνω από 600.000 χιλιόμετρα από την επιφάνεια. Όταν τα σωματίδια που εκτοξεύονται από τον Ήλιο αλληλεπιδρούν με την γεωκορώνα, δημιουργούν μια διάχυτη λάμψη ακτίνων Χ που μοιάζει πολύ με τη λάμψη του LHB.
Το eROSITA βρίσκεται πάνω σε ένα διαστημικό παρατηρητήριο σε απόσταση περίπου 1,5 εκατομμυρίου χιλιομέτρων από τη Γη. Καθισμένο σε μια βαρυτικά σταθερή θέση που δημιουργείται από την έλξη της Γης και του Ήλιου, το παρατηρητήριο ακτίνων Χ είναι το πρώτο του είδους του που παρατηρεί τον ουρανό ακτίνων Χ από έξω από τη γεωκορώνα μας.
Οι ερευνητές χώρισαν τις παρατηρήσεις του eROSITA σε περίπου 2.000 τμήματα και μελέτησαν σχολαστικά το φως των ακτίνων-Χ σε καθένα από αυτά για να δημιουργήσουν έναν χάρτη του LHB. Τα ευρήματά τους αποκάλυψαν ότι η φυσαλίδα διαστέλλεται κάθετα προς το γαλαξιακό επίπεδο, περισσότερο από ό,τι σε παράλληλη κατεύθυνση. Αυτό δεν είναι απροσδόκητο, αφού οι κάθετες κατευθύνσεις προσφέρουν μικρότερη αντίσταση από τις οριζόντιες.
Η ασύμμετρη θερμοκρασία που μέτρησαν οι ερευνητές ήταν σύμφωνη με τη θεωρία των σουπερνόβα για τη δημιουργία της φυσαλίδας, με την πιθανότητα να εκρήγνυνται αστέρια στη γειτονιά μας μέχρι πριν από λίγα εκατομμύρια χρόνια.
Ο χάρτης τους βελτίωσε επίσης το γνωστό σχήμα της LHB, επιτρέποντας την κατασκευή ενός μοντέλου σε τρεις διαστάσεις. Το αποτέλεσμα μοιάζει με τις εκροές αυτού που είναι γνωστό ως διπολικό νεφέλωμα, ενώ μάλιστα βρέθηκαν και μπροστά σε μια έκπληξη.
«Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν η ύπαρξη μιας διαστρικής σήραγγας προς τον Κένταυρο, η οποία χαράζει ένα κενό στο ψυχρότερο διαστρικό μέσο», λέει ο αστροφυσικός Michael Freyberg του Ινστιτούτου Φυσικής Max Planck. «Αυτή η περιοχή ξεχωρίζει με έντονο ανάγλυφο».
Δεν γνωρίζουμε, ακόμη, με τι συνδέεται η σήραγγα. Υπάρχουν πολλά αντικείμενα στην κατεύθυνση που απομακρύνεται, όπως το νεφέλωμα Gum, μια άλλη γειτονική φυσαλίδα και αρκετά μοριακά νέφη.
Θα μπορούσε επίσης να αποτελεί ένδειξη ότι ο γαλαξίας αποτελείται από ένα ολόκληρο συνδεδεμένο δίκτυο θερμών φυσαλίδων και διαστρικών σηράγγων, μια ιδέα που προτάθηκε το 1974 και για την οποία έχουν προκύψει ακόμη ελάχιστα στοιχεία. Ίσως βρισκόμαστε τώρα στα πρόθυρα της εύρεσης αυτού του δικτύου και αυτό, με τη σειρά του, θα μπορούσε να μας βοηθήσει να μάθουμε περισσότερα για την πρόσφατη ιστορία του γαλαξία μας.
Ολόκληρη η μελέτη είναι διαθέσιμη στον εν λόγω σύνδεσμο
Ακολουθήστε το Techmaniacs.gr στο Google News για να διαβάζετε πρώτοι όλα τα τεχνολογικά νέα. Ένας ακόμα τρόπος να μαθαίνετε τα πάντα πρώτοι είναι να προσθέσετε το Techmaniacs.gr στον RSS feeder σας χρησιμοποιώντας τον σύνδεσμο: https://techmaniacs.gr/feed/.
7fzmsu