Αυτό το αρχαίο καλαμάρι βαμπίρ κρατάει το τελευταίο του θύμα για πάντα!

Πριν από 183 εκατομμύρια χρόνια ένα καλαμάρι βαμπίρ βαθών υδάτων, ήταν τόσο αφοσιωμένο στο παρόν του, που κατέληξε μια παγωμένη ανάμνηση του παρελθόντος.

Το πεινασμένο πλάσμα με τα 8 πλοκάμια, είχε πιάσει δύο ψάρια όταν πέθανε από ασφυξία. Πάνω στην μάχη να πιάσει τα θηράματά του, αποσπάστηκε η προσοχή του και κατέληξε σε περιοχή με νερό χωρίς πολύ οξυγόνο, κοντά στον πυθμένα της θάλασσας. Αυτό το μοιραίο του λάθος, είχε πολλά να διδάξει τους επιστήμονες.

Το 2022 τρεις παλαιοβιολόγοι στη Γερμανία, ανακάλυψαν την απολιθωμένη μορφή του καλαμαριού βαμπίρ. Το απολίθωμα βρίσκεται διατηρήθηκε σε άριστη κατάσταση σε ασβεστόλιθο της Ιουρασικής περιόδου και βρίσκεται στο Bascharage του Λουξεμβούργου.

Το απολίθωμα είναι τόσο καλοδιατηρημένο, που φαίνεται ξεκάθαρα το τελευταίο του γεύμα, αλλά και ίχνη δομών μαλακών ιστών, συμπεριλαμβανομένων και των βολβών των ματιών. Το καλαμάρι βαμπίρ έχει μήκος 38 εκατοστά.

Αυτό το είδος καλαμαριού βαμπίρ έχει εξαφανιστεί πλήρως και φέρει το όνομα Simoniteuthis michaelyi. Παρά την απλή του ονομασία, τα καλαμάρια βαμπίρ δεν είναι καλαμάρια. Είναι μικρά κεφαλόποδα που είναι πιο κοντά σε χταπόδια. Διαθέτουν 8 πλοκάμια, που συνδέονται με έναν ιστό δέρματος, που δημιουργεί κάτι σαν δίχτυ ψαρέματος.

Τα δύο ψάρια που βρεθήκαν μαζί του ήταν κοντά στο στόμα του και συγκεκριμένα ανάμεσα στους δύο βολβούς τον ματιών του.

Σήμερα, υπάρχει μόνο ένα ζωντανό είδος καλαμαριού βαμπίρ που έχει απομείνει στη βαθιά θάλασσα ( Vampyroteuthis infernalis ), και μοιάζει κάπως με ένα διαβολικό χταπόδι με σκούρο κόκκινο δέρμα, κόκκινα μάτια και μια δικτυωτή φούστα στα πλοκάμια του.

Στην Ιουρασική περίοδο όμως, αυτό το είδος είχε πολύ περισσότερη “παρέα”. Τα συγγενικά του είδη ζούσαν σε ρηχά νερά αλλά και σε μεγάλα βάθη. Όμως αυτό που ανακαλύφθηκε πρόσφατα είναι κάπως μοναδικό. Σε σύγκριση με άλλα καλαμάρια βαμπίρ που ανακαλύφθηκαν από την Ιουρασική περίοδο, στην ίδια περιοχή, αυτό έχει 8 πλοκάμια που αποτελούνται από τέσσερα ζεύγη. Άλλα απολιθώματα από καλαμάρια βαμπίρ, έχουν 5 ζευγάρια από πλοκάμια ή τουλάχιστον 4 με ένα μικρότερο πέμπτο ζευγάρι.

Χωρίς περισσότερα δεδομένα, οι παλαιοντολόγοι δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα γιατί ή πότε αυτό το πέμπτο ζεύγος χάθηκε στο είδος Vampyromorpha , αλλά το νεότερο είδος θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό μέρος του χρονοδιαγράμματος και το πλησιέστερο ανάλογο μέχρι τώρα στους ζωντανούς συγγενείς του.

Απολιθώματα αυτού του μεγέθους σπάνια επιβιώνουν σε τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα, ακόμα και με τις καλύτερες συνθήκες. Το να βρεθεί ένα σε τόσο άριστη κατάσταση και μαζί με το τελευταίο του γεύμα, χρειάζεται απίστευτα μεγάλη τύχη.

Η ατυχία του πλάσματος ήταν τύχη για τους επιστήμονες! Μερικά από τα απολιθώματα που σχηματίστηκαν στην Ιουρασική περίοδο, διαμορφώθηκαν όταν το οξυγόνο στους ωκεανούς ήταν σπάνιο και βρισκόταν σε συγκεκριμένες περιοχές. Όταν ένα πτώμα βρίσκεται σε νερό χωρίς οξυγόνο, όχι μόνο δεν σταματάει η αποσύνθεση, αλλά εμποδίζει και άλλα ζώα να το καταναλώσουν.

Σε αυτή την περίπτωση, το καλαμάρι βαμπίρ βυθίστηκε σε υποξικά νερά και θάφτηκε στον πυθμένα προστατευμένο από την δύναμη της αποσύνθεσης για δεκάδες εκατομμύρια χρόνια.

Από ότι φαίνεται στην Ιουρασική περιοχή τα πλάσματα του βυθού έπρεπε να είχαν το νου τους, φροντίζοντας να μένουν σε νερά πλούσια σε οξυγόνο, όσο τρέφονται ή ζευγαρώνουν.

Το 2021 , απολιθώματα που ανήκαν σε δύο άλλα αρχαία καλαμάρια βαμπίρ βρέθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα οποία πέθαναν από ασφυξία σε υποξικά νερά, αφού είχαν εμπλακεί σε έναν αγώνα που αποσπούσε την προσοχή. Ο ωκεανός παράγει τώρα περισσότερες από αυτές τις υποξικές ωκεάνιες ζώνες και πάλι καθώς οι παγκόσμιες θερμοκρασίες αυξάνονται.

Το απολίθωμα του S. michaelyi είναι το πρώτο που βρέθηκε με πιθανό θήραμα στο στόμα του, αποκαλύπτοντας τις διατροφικές συνήθειες του είδους. Αυτό είναι ένα εξαιρετικό εύρημα, καθώς οι περισσότερες ενδείξεις θήρευσης βαμπυρομορφών βασίζονται σε έμμεσες ενδείξεις, όπως το περιεχόμενο του στομάχου ή απολιθωμένα κόπρανα.

«Αν και υπάρχουν απολιθώματα για βαμπυρομορφώματα την Ιουρασική περίοδο που κατοικούν σε βαθύτερα νερά, τουλάχιστον οι πρώτοι εκπρόσωποί τους είναι πιο πιθανό να περιπλανήθηκαν και να κυνηγούσαν σε πιο ρηχά νερά», γράφουν οι παλαιοβιολόγοι στη Γερμανία.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο Swiss Journal of Palaeontology .