Στο ερώτημα πως θα πεθάνει ο Ήλιος, προσπαθούν να δώσουν απάντηση οι επιστήμονες. Το ανθρώπινο είδος πιθανότατα δεν θα είναι εδώ για να το δει με τα ίδια του τα μάτια, καθώς οι πιθανότητες λένε πως είτε θα έχουμε εξαφανιστεί είτε θα έχουμε μετακομίσει προς άλλο ηλιακό σύστημα.
Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες πίστευαν πως η Ήλιος μας θα μετατραπεί σε ένα πλανητικό νεφέλωμα, γεμάτο αέρια και κοσμική σκόνη, μέχρι που τα νεότερα δεδομένα δείχνουν πως το τέλος του ηλιακού μας συστήματος θα είναι πιο εντυπωσιακό.
Το 2028 επιστήμονες βρήκαν πως ένα πλανητικό νεφέλωμα είναι ένα πεθαμένο πλανητικό σύστημα, για αυτό θεωρούσαμε μέχρι σήμερα, πως αυτό είναι το τέλος του δικού μας συστήματος.
Ο Ήλιος έχει ηλικία 4.6 δισεκατομμυρίων ετών, με την μέτρηση να γίνεται μέσω άλλων αντικειμένων στο ηλιακό μας σύστημα, που σχηματίστηκαν περίπου την ίδια εποχή. Με βάση τις παρατηρήσεις των αστρονόμων, το τέλος του ηλιακού μας συστήματος θα έρθει σε 10 δισεκατομμύρια χρόνια.
Βέβαια μέχρι τώρα, θα γίνουν αρκετά πράγματα στο ενδιάμεσο. Για παράδειγμα, σε 5 δισεκατομμύρια χρόνια, ο Ήλιος θα μετατραπεί σε κόκκινο γίγαντα. Ο πυρήνας του θα συρρικνωθεί, όμως η εξωτερικές του διαστάσεις θα διασταλούν, καταστρέφοντας τον Άρη και καταπίνοντας την Γη.
Θέλουν να ανατινάξουν το σεληνιακό έδαφος με laser για τη χάραξη δρόμων
Η ανθρωπότητα έχει μπροστά της περίπου 1 δισεκατομμύριο χρόνια, εκτός αν βρούμε τρόπο να φύγουμε από τον πλανήτη, αν φυσικά δεν τον έχουμε καταστρέψει πρώτα εμείς. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο Ήλιος αυξάνει την φωτεινότητά του κατά 10% κάθε ένα δισεκατομμύριο χρόνια.
Μπορεί αυτό να μην φαντάζει κάτι φοβερό, όμως 10% αύξηση της φωτεινότητας του Ήλιου, σημαίνει το τέλος της ζωής στην Γη. Οι Ωκεανοί θα εξατμιστούν και η επιφάνεια του πλανήτη θα γίνει τρομερά καυτή για να διατηρήσει νερό.
Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, όμως τι γίνεται μετά την μετατροπή του ήλιου σε κόκκινο γίγαντα, είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Οι προηγούμενες μελέτες, έχουν δείξει πως για να γίνει το ηλιακό μας σύστημα, φωτεινό νεφέλωμα, χρειάζεται άστρο με 2 φορές το μέγεθος του Ήλιου.
Το 2018, μια έρευνα χρησιμοποίησε προσομοίωση, για να προσδιορίσει τι θα γίνει μετά. Η προσομοίωση έδειξε πως ο Ήλιος μας α συρρικνωθεί σε κόκκινο γίγαντα και στην συνέχεια θα γίνει λευκός νάνος, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε πλανητικό νεφέλωμα.
“Όταν ένα αστέρι πεθαίνει, εκτοξεύει μια μάζα αερίου και σκόνης – γνωστά ως το περίβλημά του – στο διάστημα. Αυτό το περίβλημα μπορεί να είναι όσο η μισή μάζα του άστρου. Αυτό αποκαλύπτει τον πυρήνα του άστρου, ο οποίος σε αυτό το σημείο της ζωής του αστεριού τρέχει χωρίς καύσιμα, τελικά σβήνει και πεθάνει τελικά», εξήγησε ο αστροφυσικός Albert Zijlstra από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ στο Ηνωμένο Βασίλειο, ένας από τους συγγραφείς της εργασίας.
“Μόνο τότε ο θερμός πυρήνας κάνει τον εκτοξευόμενο περίβλημα να λάμπει έντονα για περίπου 10.000 χρόνια – μια σύντομη περίοδος στην αστρονομία. Αυτό είναι που κάνει ορατό το πλανητικό νεφέλωμα. Μερικά είναι τόσο φωτεινά που μπορούν να φανούν από εξαιρετικά μεγάλες αποστάσεις, μετρώντας δεκάδες εκατομμύρια έτη φωτός, όπου το ίδιο το αστέρι θα ήταν πολύ αχνό για να το δει».
Το μοντέλο της προσομοίωσης, μπορεί να προβλέψει τον κύκλο ζωής διαφορετικών τύπων άστρων, για να βρει την φωτεινότητα και το αν ένα αστρικό σύστημα θα καταλήξει σε νεφέλωμα, ανάλογα με την μάζα του.
Πριν από σχεδόν 30 χρόνια, οι αστρονόμοι παρατήρησαν κάτι περίεργο: Τα φωτεινότερα πλανητικά νεφελώματα σε άλλους γαλαξίες έχουν όλα περίπου το ίδιο επίπεδο φωτεινότητας. Αυτό σημαίνει ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, με την παρατήρηση των νεφελωμάτων σε άλλους γαλαξίες, μπορούμε να υπολογίσουμε την απόσταση στην οποία βρίσκονται.
Όμως, ενώ τα δεδομένα έδειχναν πως οι υπολογισμοί ήταν σωστοί, τα μοντέλα προσομοίωσης, έδειχναν διαφορετικά αποτελέσματα. Αυτό ανησυχεί τους επιστήμονες.
“Τα παλαιά, χαμηλής μάζας αστέρια θα πρέπει να δημιουργούν πολύ πιο αμυδρά πλανητικά νεφελώματα από τα νεαρά αστέρια με μεγαλύτερη μάζα. Αυτό έχει γίνει πηγή σύγκρουσης τα τελευταία 25 χρόνια”, είπε ο Zijlstra το 2018.
“Τα δεδομένα είπαν ότι θα μπορούσαμε να λάβουμε φωτεινά πλανητικά νεφελώματα από χαμηλά αστέρια μάζας όπως ο Ήλιος, τα μοντέλα είπαν ότι αυτό δεν ήταν δυνατό, οτιδήποτε λιγότερο από τη διπλάσια μάζα του Ήλιου θα έδινε ένα πλανητικό νεφέλωμα πολύ αχνό για να το παρατηρήσουμε”.
Η ομάδα πίσω από τα μοντέλα, ήρθε για να δώσει τέλος στους προβληματισμού, δείχνοντας πως ο Ήλιος έχει το ελάχιστο όριο μάζας για ένα αστέρι, ώστε να δημιουργήσει ορατό και φωτεινό νεφέλωμα. Μάλιστα, ακόμα και ένα αστέρι μικρότερο κατά 1.1 φορές, από τον ήλιο, θα μπορούσε να λάμψει στο τέλος του. Βέβαια, αστέρια τρεις φορές του μεγέθους του Ήλιου, παράγουν πολύ πιο φωτεινά νεφελώματα.
Για όλα τα άλλα αστέρια στο ενδιάμεσο, η προβλεπόμενη φωτεινότητα είναι πολύ κοντά σε αυτό που έχει παρατηρηθεί.
«Αυτό είναι ένα ωραίο αποτέλεσμα», είπε ο Zijlstra. «Όχι μόνο τώρα έχουμε έναν τρόπο να μετρήσουμε την παρουσία αστεριών μερικών δισεκατομμυρίων ετών σε μακρινούς γαλαξίες, που είναι ένα εύρος που είναι εξαιρετικά δύσκολο να μετρηθεί, αλλά έχουμε ανακαλύψει ακόμη και τι θα κάνει ο Ήλιος όταν πεθάνει! “
Έτσι λοιπόν, όταν έρθει το τέλος του ηλιακού μας συστήματος, θα παραμείνει σαν φωτεινό νεφέλωμα για αρκετά χιλιάδες χρόνια, αποτελώντας φάρο, για το σημείο του σύμπαντος που έζησε και αναπτύχτηκε το ανθρώπινο είδος.
Ακολουθήστε το Techmaniacs.gr στο Google News για να διαβάζετε πρώτοι όλα τα τεχνολογικά νέα. Ένας ακόμα τρόπος να μαθαίνετε τα πάντα πρώτοι είναι να προσθέσετε το Techmaniacs.gr στον RSS feeder σας χρησιμοποιώντας τον σύνδεσμο: https://techmaniacs.gr/feed/.
