The Last Guardian Review: Ένα κακό αριστούργημα

Το 2016 σηματοδοτείται από την κυκλοφορία παιχνιδιών που είχαν για καιρό ξεχαστεί από την gaming κοινότητα. Ένα από αυτά αποτελεί το πολυδιαφημιζόμενο The Last Guardian, game που πρωτοανακοινώθηκε το 2007 με την κωδική ονομασία Project Trico και αναπτυσσόμενο από το team πίσω από τα πολυβραβευμένα Ico και Shadow of The Colossus. Έχοντας την αποστολή να σταθεί αντάξια ανάμεσα στους δύο προηγούμενους τίτλους του Ueda, θα καταφέρει το The Last Guardian να κερδίσει τις καρδιές των fans, αλλά και της gaming κοινότητας γενικά; Πάμε λοιπόν να ανακαλύψουμε μαζί σε ποιόν απευθύνεται το TLG και αν αξίζει τελικά την πολύχρονη αναμονή του!

Ιστορία

Κεντρικοί ήρωες και μοναδικοί στο παιχνίδι είναι ο Trico, μια ανθρωποφάγος “Χίμαιρα”, που περιλαμβάνει στοιχεία από διάφορα ζώα όπως κατσίκα, γάτα, σκύλο και πτηνό και ένα μικρό παιδί, του οποίου το όνομα δεν γνωρίζουμε. Και οι δύο βρίσκονται παγιδευμένοι κάτω από άγνωστες συνθήκες μέσα στη “Φωλιά” (The Nest), το καταφύγιο του Trico.  Οι δύο ήρωες αν και αρχικά εχθροί, θα μάθουν να καταλαβαίνουν και να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον πέρα από τα όρια που θέτει η διαφορετικότητα των ειδών που ανήκει ο καθένας τους. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη σχέση που αναπτύσσουν, με τον δεσμό που εγκαθίσταται μεταξύ ανθρώπου και σκύλου. Μια αγνή, πραγματική, ανιδιοτελής αγάπη. Αυτή η αγάπη εμφανίζεται με διάφορες μορφές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Για παράδειγμα, ο  Trico χαίρεται, αγωνιά, αναζητά χαϊδέματα, κλαίει για μας και μας προστατεύει όποτε τα πράγματα γίνονται σκούρα. Ταυτόχρονα, εμείς μέσα από τις πράξεις του μικρού μας φίλου, τον ταΐζουμε, τον προσέχουμε  και το περιποιούμαστε  όποτε έχει ανάγκη. Αυτός ο δεσμός μεταξύ ανθρώπου και ζώου αποτελεί τον κεντρικό άξονα της ιστορίας του The Last Guardian, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τα γρανάζια και οι παγίδες που θα μας οδηγήσουν στον ύψιστο στόχο μας, την κορυφή της Φωλιάς.

Σεναριακά, το TLG αποτελεί ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς με έντονες εναλλαγές συναισθημάτων και ένα τέλος που ραγίζει καρδιές! Αναδεικνύοντας αξίες όπως η φιλοζωία και η αγάπη, το  The Last Guardian προσθέτει έναν παράγοντα που απουσιάζει από τα περισσότερα σύγχρονα video games… το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.

Gameplay

Παρόλο που το The Last Guardian καταφέρνει να δημιουργεί αξέχαστες συναισθηματικές εμπειρίες, το gameplay του στο σύνολό του χαλάει την άριστη αρμονία που είχε δημιουργηθεί.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όπως αναφέραμε παραπάνω, σκοπός του παιχνιδιού αποτελεί η κορυφή του The Nest και για να το πετύχουμε αυτό, το δίδυμο θα πρέπει να συνεργαστεί για να υπερνικήσει τα διάφορα puzzles και φυσικά εμπόδια που παρουσιάζονται μπροστά τους. Μέσω του μικρού παιδιού, κατευθύνουμε τον Trico, ο οποίος μας ακολουθεί όπου και να πάμε (τις περισσότερες φορές) και του δίνουμε έμμεσα εντολές. Αυτές συνίστανται από υποδείξεις που κάνει το παιδί, όπως σπρώξιμο, άλμα και πάτημα, που τις μιμείται ο Trico, όποτε μπορεί, μέσω της A.I. που διαθέτει. Η Τεχνητή Νοημοσύνη (A.I.) προσομοιάζει αρκετά τη συμπεριφορά κάποιου κατοικίδιου και ενδέχεται να φανεί αρκετά αργή ή και χαζή σε μερικούς χρήστες. Παρόλα αυτά κρύβει αρκετό βάθος και μελέτη για να πετύχει κανείς τέτοιο αποτέλεσμα. Συγκεκριμένα, ο Trico περιφέρεται αυτόνομα ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται, φωνάζει, αντιδρά και μας αναζητά όποτε δεν είμαστε κοντά του. Ταυτόχρονα όταν βρεθεί σε κάποιο σημείο μας δείχνει τον δρόμο και ενδεχομένως την λύση του εκάστοτε προβλήματος.  Στα αρχικά στάδια του παιχνιδιού, η συνεργασία θα είναι δύσκολη μέχρι να καταλάβει ο ένας τον άλλον, με το πέρας όμως του παιχνιδιού, ο δεσμός ενδυναμώνεται και οι εντολές μας προς το ζώο γίνονται πιο συγκεκριμένες. Όλα τα παραπάνω σαφώς χρειάζονται πολύ χρόνο και υπομονή. Ως αποτέλεσμα, πιο βιαστικοί χρήστες που ψάχνουν δράση και ένα γρήγορο ρυθμό θα βρεθούν αρκετά απογοητευμένοι με το συγκεκριμένο τίτλο. Στο δικό μας walkthrough καταλάβαμε από την αρχή τον τρόπο που θέλει το παιχνίδι να σκεφτόμαστε, με αποτέλεσμα να μην συναντήσουμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με τις εντολές μας προς τον Trico. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε το gameplay του παιχνιδιού με την εκπαίδευση που πρέπει να κάνει κανείς στο κουτάβι του ώστε να τον υπακούει όταν μεγαλώσει (όσοι έχουν κατοικίδιο ξέρουν!).

Το The Last Guardian αποτελεί ένα Action/Adventure game  με μια πληθώρα από puzzles στο εσωτερικό του. Όσον αφορά τα puzzles, αυτά συνίστανται από εμπόδια όπως κλειδωμένες πόρτες, ενεργοποίηση μηχανισμών και ανεύρεση αντικειμένων. Αυτά  μοιάζουν μεταξύ τους, χωρίς να σημαίνει ότι επαναλαμβάνονται, καθώς διαφέρουν σε μερικά στοιχεία. Για παράδειγμα, όταν βρεθήκαμε σε μια αίθουσα με νερό, έπρεπε να βυθιστούμε, να σκαρφαλώσουμε μια σκάλα και να ανεβάσουμε μια λαβή για να περάσει και ο  Trico στην επόμενη. Αν και όμοια με την προηγούμενη, η νέα αίθουσα είχε σπασμένη σκάλα και έπρεπε να σκαρφιστούμε μια ιδέα ώστε να σκαρφαλώσουμε. Την λύση στο γόρδιο δεσμό την έδωσε ο φτερωτός φίλος χρησιμοποιώντας τις φυσικές σταθερές του παιχνιδιού (η άνοση του νερού για παράδειγμα).

Απεναντίας, η επίλυση των διάφορων puzzles δυσχεραίνεται αρκετά και αδικαιολόγητα από τον κάκιστο χειρισμό της κάμερας και τα ασταθή fps!!!  Η κάμερα τις περισσότερες φορές δεν μένει σε ένα ορισμένο σημείο και “παίζει” ανάλογα με την θέση στην οποία βρίσκεται ο μικρός. Μάλιστα, αν βρεθεί στη μέση του πεδίου και ο Trico, το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό για την συνολική εμπειρία. Ειδικά, σε κλειστούς και στενούς χώρους, πολλές φορές βλέπαμε μια μαύρη οθόνη ή μονάχα τα πούπουλα του Trico. Η κάμερα επίσης δεν επέτρεπε την πλήρη όψη του περιβάλλοντος και αναγκαζόμασταν αρκετές φορές να πιέζουμε το αναλογικό μοχλό στο τέρμα για να έχουμε μια πλήρη οπτική γωνία. Αντίθετα, σε ανοικτούς και ψηλούς χώρους δεν αντιμετωπίζαμε πολλά προβλήματα. Όσον αφορά τα frames, παρατηρήσαμε σε δύο περιπτώσεις δραματικές πτώσεις στην απλή PS4 έκδοση που δοκιμάσαμε και μετά το patch 1.03. Σε γενικές γραμμές, το παιχνίδι έπαιζε γύρω στα 27 fps (!!!) κατά μέσο όρο και αδυνατούσε να διατηρήσει τα 30 που υποσχόταν, παρά μόνο αν το έπαιζε κανείς στα 1080p στο PS4 Pro. Τη μη βελτιστοποίηση του τίτλου στην απλή έκδοση του PS4 τη θεωρώ απαράδεκτη και αποδεικνύει μεγάλη ασέβεια προς μια μεγάλη μερίδα PS4 χρηστών που δεν επιθυμεί να κάνει την αλλαγή σε Pro.

Δείτε παρακάτω τις διακυμάνσεις στα fps:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=iIsO_2jwwNc]

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=K0ygloHM2Gw]

Γραφικά και Ήχος

Όσον αφορά το οπτικοακουστικό κομμάτι, το The Last Guardian καταφέρνει να δημιουργήσει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, συνδυάζοντας την πεπαλαιωμένη μηχανή γραφικών του team Ico με την δύναμη της σύγχρονης γενιάς κονσολών. Με μια πρώτη ματιά, το  The Last Guardian εμφανίζει αρκετά από τα στοιχεία της πολύχρονης ταραχώδης πορείας του καθώς είχε πρωτοανακοινωθεί ως παιχνίδι για PS3. Όντως, σε ορισμένα σημεία όπως το βάθος πεδίου, κάποια άσχημα textures και η καρτουνίστικη εμφάνιση του μικρού παιδιού προϊδεάζουν αρνητικά τον χρήστη. Παρόλα αυτά, όπως και στην τεχνητή νοημοσύνη του Trico, ένα πιο παρατηρητικό μάτι θα διακρίνει πιο εντυπωσιακά γραφικά στοιχεία. Ζωντανό παράδειγμα αποτελεί το θρόισμα των φυλλωμάτων των φυτών και των φτερών του Trico που ακολουθεί την κατεύθυνση του ανέμου και η φυσικότητα των κινήσεων, τόσο του μικρού όσο και των άψυχων όντων στο παιχνίδι. Κάθε αντικείμενο που συναντάμε ακολουθεί τους δικούς μας νόμους της φύσης, όπως η ορμή και η βαρύτητα ανάλογα με το βάρος τους. Αν για παράδειγμα σπρώξει ο μικρός ένα κυλιόμενο αντικείμενο από μια κατηφόρα, αυτό θα διατηρήσει την ορμή που του δόθηκε, ενώ ταυτόχρονα παρεμποδίζεται από την Τριβή του εδάφους. Η φυσικότητα του νερού και των κυμάτων που δημιουργούνται είναι και αυτά απολύτως πραγματικά και αποτελούν, όπως είπαμε, τη λύση σε μερικά από τα puzzles. Μεγαλύτερη εντύπωση μου προκάλεσε το σταδιακό βρέξιμο του  Trico, όταν έπαιζε σε μια λιμνούλα. Το τρίχωμα βρεχόταν, έσταζε και στέγνωνε σταδιακά, ένα γραφικό στοιχείο που συναντάμε μόνο σε σπάνια παιχνίδια (Uncharted 4).

Ακουστικά το The Last Guardian είναι αρκετά ικανοποιητικό, προσθέτοντας εντυπωσιακά μουσικά κομμάτια εκεί που πρέπει, αφήνοντας ταυτόχρονα χώρο για τους ήχους της φύσης. Σε πολύ ψηλά μέρη, ακούγεται ξεκάθαρα η δύναμη του ανέμου και ο συριγμός του, ενώ και τα τρεχούμενα νερά στα κτήρια συνδέονται με την φυσικότητα που περιγράψαμε παραπάνω. Επιπρόσθετα, η ίδια η σιωπή έχει δεσπόζουσα θέση στο παιχνίδι, αφήνοντας τις πράξεις να μιλάνε από μόνες τους. Το μόνο αρνητικό που παρατηρήσαμε ήταν η περιττή αφήγηση που γινόταν σε ορισμένα σημεία από το ενήλικο πλέον παιδί, το οποίο εξηγούσε κάποια από τα συμβάντα στο παιχνίδι.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=2ONfeFeYAoo]

Διάρκεια

Η αξέχαστη ιστορία του The Last Guardian  θα σας κρατήσει απασχολημένους για περίπου 12-15 ώρες, ανάλογα με το πόσο εύκολα θα ξεπεράσετε τα εμπόδια για να φτάσετε στην κορυφή. Εκεί θα ζήσετε ένα από τα πιο εντυπωσιακά και συναισθηματικά τέλη σε όλη την ιστορία των video games (κατά την ταπεινή μου άποψη), αναδεικνύοντας πόσο έντονη μπορεί να είναι η φιλία μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Σε γενικές γραμμές, η διάρκειά του είναι άκρως ικανοποιητική για ένα Action/Adventure puzzle game, καθώς δεν κουράζει (αν εξαιρέσουμε τα αρνητικά που αναφέραμε) και δεν επαναλαμβάνεται, προσθέτοντας κάθε φορά κάτι καινούργιο στη συνολική εμπειρία…

Ακολουθήστε το Techmaniacs.gr στο Google News για να διαβάζετε πρώτοι όλα τα τεχνολογικά νέα. Ένας ακόμα τρόπος να μαθαίνετε τα πάντα πρώτοι είναι να προσθέσετε το Techmaniacs.gr στον RSS feeder σας χρησιμοποιώντας τον σύνδεσμο: https://techmaniacs.gr/feed/.