Η προσγείωση στο Φεγγάρι πιο δύσκολη από ποτέ άλλοτε: Αυτοί είναι οι λόγοι

Η Astrobotic, η εταιρεία πίσω από το Peregrine, που θα έφερνε ξανά την Αμερική στο Φεγγάρι μετά από 50 χρόνια διαπίστωσε ότι το διαστημόπλοιο είχε διαρροή καυσίμου λίγες στιγμές μετά την εκτόξευση. Χωρίς επαρκή καύσιμα, οι πιθανότητες να προσγειωθεί ομαλά στο φεγγάρι μειώθηκαν γρήγορα στο μηδέν.

Τερατώδης σύγκρουση δυο γαλαξιών καταγράφει το Hubble – Δείτε φωτογραφίες

Έχει περάσει περισσότερος από μισός αιώνας από τότε που η NASA προσγείωσε αστροναύτες στο Φεγγάρι και τους έφερε όλους πίσω με ασφάλεια. Και όμως, οι επανδρωμένες πτήσεις φαντάζουν πλέον πιο δύσκολες από ποτέ.  Το Peregrine δεν είναι η μόνη πρόσφατη αποτυχία. Παρόμοιες προσπάθειες, όπως το Luna 25 της Ρωσίας και το Beresheet του Ισραήλ που συνετρίβη το 2019 αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα της δυσκολίας.

Μια ιδιαίτερα σημαντική πρόκληση, λέει ο Jan Wörner, πρώην γενικός διευθυντής του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος, είναι το βάρος. Είσαι πάντα κοντά στην αποτυχία, επειδή πρέπει να είσαι ελαφρύς, αλλιώς το διαστημόπλοιο δεν θα πετάξει.

Σε αυτό προστίθεται το γεγονός ότι σχεδόν κάθε διαστημικό σκάφος είναι ένα prototype. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, τα διαστημόπλοια δεν παράγονται μαζικά με τα ίδια δοκιμασμένα συστήματα και σχέδια. Και μόλις αναπτυχθούν στο διάστημα, είναι μόνα τους. Αν έχετε πρόβλημα με το αυτοκίνητό σας, μπορείτε να το επισκευάσετε, αλλά στο διάστημα δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, λέει ο Wörner. Το διάστημα είναι μια διαφορετική διάσταση.

Το ίδιο το Φεγγάρι παρουσιάζει τα δικά του προβλήματα. Υπάρχει βαρύτητα, όμως το ένα έκτο της δύναμης της Γης, αλλά δεν υπάρχει ατμόσφαιρα. Σε αντίθεση με τον Άρη, όπου τα διαστημόπλοια μπορούν να πετάξουν μέχρι τον προορισμό τους και να φρενάρουν με αλεξίπτωτα, οι προσγειώσεις στη Σελήνη εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από τις μηχανές.  Οι κινητήρες είναι άκρως περίπλοκα συστήματα. Η κατεύθυνση του σκάφους δίνεται εξολοκλήρου από αυτούς. Για παράδειγμα, ο κινητήρας πρέπει να διαθέτει κάτι σαν γκάζι που να επιτρέπει την αυξομείωση της ώσης.

Οι δοκιμές, είναι κρίσιμες. Αλλά ενώ οι πύραυλοι μπορούν να βιδωθούν και να δοκιμαστούν, οι επιλογές είναι πιο περιορισμένες για τα διαστημόπλοια. Οι δοκιμές μπορούν να ελέγξουν αν η ισχύς και η πρόωση, η πλοήγηση, οι επικοινωνίες και τα όργανα λειτουργούν, και τα διαστημόπλοια δονούνται για να διασφαλιστεί ότι μπορούν να αντέξουν τις έντονες δονήσεις της εκτόξευσης, αλλά δεν υπάρχει κανένας τρόπος να προσομοιωθεί μια προσεδάφιση στο Φεγγάρι με τόσο μεγάλη ακρίβεια στη Γη.

Κατά τη διάρκεια της διαστημικής κούρσας, η NASA δαπάνησε το ιλιγγιώδες ποσό των 25 δισ. δολαρίων για το Apollo, αλλά η αποτυχία διαδεχόταν η μια την άλλη. Τώρα διαθέτει 70 χρόνια θεσμικής γνώσης και μια κουλτούρα προσανατολισμένη στο σχεδιασμό, την κατασκευή και τη δοκιμή διαστημικών σκαφών. Ωστόσο, στο πλαίσιο του νέου προγράμματος Commercial Lunar Payload Services (CLPS), η υπηρεσία επιδιώκει να μειώσει το κόστος και να τονώσει τη διαστημική βιομηχανία των ΗΠΑ, πληρώνοντας ιδιωτικές εταιρείες, όπως η Astrobotic και η Intuitive Machines, για να παραδώσουν τον εξοπλισμό στο Φεγγάρι.

Η εξοικονόμηση χρημάτων είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος αποτυχίας, οπότε θα πρέπει να αναμένονται περισσότερες χαμένες αποστολές τονίζει η εφημερίδα The Guardian. Όλες αυτές οι εταιρείες είναι σχετικά νέες. Και συγκριτικά, κάνουν αυτές τις αποστολές με χαρτζιλίκι, λέει ο Dr Joshua Rasera ερευνητικός συνεργάτης στο Imperial College του Λονδίνου. Αλλά η στρατηγική θα πρέπει να αποδώσει μακροπρόθεσμα, τονίζει ο ίδιος, επειδή οι εταιρείες μαθαίνουν από τις αποτυχίες τους.